Rozdział Ósmy

Siedziałam tak jakiś czas, Louis już dawno wrócił do namiotu a ja wciąż rozmyślałam o wszystkim. Szczerze bałam się skutków, jakie mogą się pojawić, kiedy pogłębią się nasze stosunki. Poprzedni chłopak, jakiego miałam, czyli Toma okazał się parszywym oszustem, który chciał mnie tylko wykorzystać i to się mu udało. Dla niego byłam tylko zabawką, którą jak się znudzi to może wyrzucić. Któregoś razu założył się z rywalem na wyścigach samochodowych o mnie. Jeśli Tom by przegrał, stałabym się własnością rywala. Byłam totalnie zszokowana tym, co zrobił, jak można założyć się o żywego człowieka. To się nawet w głowie nie mieści.  Ledwo wygrał te wyścigi, byłam na niego wściekła, lecz wybaczyłam mu to, bo go mocno kochałam. Lecz odmieniło się wszystko, kiedy wszystkie swoje oszustwa, napady przerzucił na mnie. Wszystkie winy były na mnie, bo przecież nikt się nie przejmie mało znaną dziewczyną z Domu Dziecka. A Tom był synem znanego człowieka wiec mu nie wypada robić takich rzeczy. On musi mieć czystą kartotekę. To było za dużo jak na moje bardzo, miałam wtedy raptem 17 lat. Tom był starszy o 3 lata. Byłam zdana tylko na siebie. Na szczęście dla mnie wszystko się dobrze skończyło. Tom zapłacił za swoje wszystkie przewinienia. Został zabity przez jakiegoś dilera, któremu był winien duże pieniądze. Przed śmiercią próbował się ze mną skontaktować, lecz ja nie odbierałam telefonu. Nie obchodził mnie już ten człowiek. Jego cała rodzina obwiniała mnie o jego śmierć. Ja również tak myślałam może gdybym odebrała ten cholerny telefon coś bym zdziałała. Dopiero po jakimś czasie przestałam. Spojrzałam na spokojną wodę, w której odpijało się poranne słońce. To był taki uspokajający obraz. Poczułam spokój w moim sercu jak i duszy. Teraz jestem inny człowiekiem. Może odrobinę lepszym niż kiedyś, ten wypadek, jaki przeszłam dał mi możliwość rozpocząć wszystko od początku. Siedząc tak uświadomiłam sobie, że muszę zacząć coś robić. Może jakieś studia, praca. Coś, co zajmie mój cały wolny czas. Nienawidzę siedzieć i nic nie robić. Tak przyznaje się, nie robienie niczego jest naprawdę męczące. Rozejrzałam się po okolicy. Nie było żadne żywej duszy. Co jakiś czas słyszałam pochrapywanie Liama. Mimo wszystko to wywołało uśmiech na mojej twarzy. W końcu otaczają mnie sami mili ludzie. Spojrzałam na zegarek na ręku. Wskazówki pokazywały godzinę ósmą. Nudziło mi się samemu. Pozostali nie mają nawet zamiaru wstać. Wpadłam na genialny pomysł. Harry zawsze zabiera ze sobą laptopa, więc na pewno się nie obrazi jak skorzystam. Sama bym wzięła swój, ale nie zmieścił się nawet nie wiem, dlaczego.  Powoli skierowałam się do namiotu, w którym spał Lokasty i Louis. Powoli otworzyłam materiał, który służył do zamknięcia namiotu. Wcześniej jednak zamknęłam oczy, aby oszczędzić sobie pewnych widoków, dopiero po chwili zaczęłam powoli otwierać oczy. Najpierw jedno oko a następnie drugie. Na moje szczęście chłopacy byli ubrani. Rozejrzałam się po ,,pomieszczeniu” nigdzie nie mogłam zauważyć własności Hazzy. Dopiero po jakimś czasie zauważyłam urządzenie elektryczne przy ich głowach.

Cholera jak ja mam tam wejść nie budząc ich. Wzięłam głęboki wdech a następnie ruszyłam na kuckach po laptopa. Co jakiś czas niebezpiecznie się ruszali. Kiedy już miałam laptopa na wyciągnięciu ręki. Poczułam mocny uścisk wokół tali. A następnie wylądowałam obok Louisa. Cholera nie tak miało to wyglądać. Chłopak zaczął się tulić do moich włosów.

-Harry nie wiedziałem, że zmieniłeś szampon, pachniesz jak ogórki. Bardzo smacznie. Było mi gorąco. To nie tak miało wyglądać.

Czekałam aż Tommo mnie puści w końcu się tego doczekałam po 15 minutach. Jak tylko mnie puścił, szybko wyczołgałam się z namiotu. To było niezłe zaskoczenie. Powrotem usiadłam na pieńku. Odpaliłam urządzenie elektroniczne. Po chwili na ekranie pojawiło się okienko z prośbą o hasło. Po co komu hasło. Zastanowiłam się chwilę, ale nie za długą. Jakie On może mieć hasło. Na mojej twarzy zagościł triumfalny uśmiech. Mogłam się tego po Nim spodziewać. Jego największa miłość, czyli Lou. Przecież Oni bez siebie nie mogą żyć. Czekałam aż połączy mnie z Internetem i się udało. Sprawdziłam wszystkie swoje stroni. Odpisałam pewnych osobom na Twitterze a następnie zaczęłam sprawdzać uczelnie i jakie kierunki proponują. W Londynie jest naprawdę sporo uczelni, ale mało kierunków. Spojrzałam na opis pewnej Akademii Sztuk Pięknych. To jest to. Tym się zajmę w najbliższym czasie. Postanowiłam napisać do nich wiadomość, aby dowiedzieć się więcej o kierunkach. A w najbliższym czasie wybiorę się tam osobiście. Usłyszałam szmery obok mnie. Spojrzałam w kierunku, z którego dochodziły te odgłosy. Uśmiechnęłam się szeroko. Z namiotu wyglądali Niall i Liam. Pomachałam do nich. Oni jeszcze zaspani nie wiedzieli, o co chodzi.

-Tomi, co ty robisz o tak wczesnej porze? -Zapytał blondyn.

-Czy taka wczesna jest godzina dziewiąta. – Odparłam.

Chłopcy powoli zaczęli wychodzić z namiotu. Po chwili oboje rozciągali się. To było komiczne. Ja dalej sobie szperałam sobie po Internecie.

-Czy to jest…?- Zapytał Liam.

-Hmm….co jest…a masz na myśli laptopa pożyczyłam go.- Odparłam.

-Wiesz, że to jest Harrego?- Zapytał Niall.

-Naprawdę? Nie wiedziałabym gdybyś mi nie powiedział. – Powiedziałam sarkastycznie.

-Bardzo śmieszne, kiedy ja go pożyczałem nigdy nie mogłem odgadnąć hasła a On się tylko ze mnie śmiał. – Powiedział Blondynek.

-I wiesz, co ja mu się nie dziwie, ponieważ hasło jest naprawdę proste. Wystarczy pomyśleć, z kim najwięcej czasu spędza i odpowiedz sama się nasuwa. – Powiedziałam unosząc ręce.

Dwójka była zszokowana, nie wpadli na taki pomysł. Jestem genialna.

-Chcecie coś sprawdzić?- Zapytałam.

-A sprawdzę sobie czy mają jakieś nowości w Nando’s.

No tak ten chłopak myśli tylko o jedzeniu. Liam w tym czasie zaczął szykować śniadanie dla nas wszystkich, postanowiłam mu pomóc przy kanapkach, a uwierzcie, że trzeba ich zrobić dużo. Liam przekazał mi wytyczne, co do kanapek, bo nie każdy wszystko lubi.  Było przy tym naprawdę dużo zabawy, co chwilę Niall nam podjadał składniki i było trzeba dokrajać więcej.  Kiedy już wszystko było przygotowane, Liam poszedł obudzić Harrego i Lou a ja udałam się do mojego współlokatora. Powoli schyliłam się do namiotu. Chciałam chicho wejść do niego, ale jak zawsze mój pech nie może mnie nigdy opuścić i zahaczyłam nogą w gipsie o śpiwór i bardzo szybko wylądowałam na chłopaku. Dość szybko się obudził a raczej wystraszył. Powoli podniosłam głowę. Spojrzałam w jego twarz. Był zdezorientowany, nie wiedział, co się dzieje.

-Przepraszam, miałam Cię obudzić, ale zahaczyłam się i spadłam. Nie tak to miało wyglądać.- Powiedziałam. Było mi głupio chciałam się zapaść pod ziemię. Czekałam na to jak mnie ochrzani, ale usłyszałam tylko jego perlisty śmiech. Tym razem to ja byłam zdezorientowana nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Jednak po chwili chłopaka delikatnie się do mnie uśmiechnął. Wciąż siedziałam na niego okrakiem. Na moich policzkach poczułam delikatne muśnięcie jego palców, były takiego ciepłe.

-Taka pobudka jest najlepsza i do tego w Twoim wykonaniu.- Odparł.- Już wstaje.

Powoli podniosłam się z niego i na spokojnie wyszłam z ,,pomieszczenia” serce wciąż mocno mi biło. Jestem pewna, że moje policzki przypominają teraz dorodne pomidory.

Cała czwórka była już na miejscu. Zawzięcie o czymś rozmawiali i nawet się domyślałam, na jaki temat. Wyczułam na sobie złowieszcze spojrzenie. Tak możecie się domyślać, do kogo ono należało oczywiście, że do Hazzy. Uśmiechnęłam się szeroko do niego.

-Co tam?- Zapytałam

-Ty się pytasz, co tam, skąd wiedziałaś gdzie go schowałem? -Zapytał.

Otworzyłam szeroko oczy, to On go w ogóle schował przecież był na widocznym miejscu.

-To masz naprawdę niezłą skrytkę. Tyle zajęło szukanie, wystarczyło dobrze się rozejrzeć i każdy by go zauważył, leżał przy waszych głowach. – Wytłumaczyłam.

Zaczęłam zajadać się kanapkami przeze mnie zrobionymi, były naprawdę dobre. Mogę stwierdzić, że nawet nieźle gotuje. Założę się, że Harry szybko mi nie wybaczy ze zabrałam jego własność.

-Oj przepraszam, że go wzięłam bez pytania, ale wiedziałam, że tylko ty coś takiego posiadasz. Wzięłabym swojego, ale no wiesz nie miałam miejsca na niego.- Wytłumaczyłam.

-Bo trzeba było wziąć słodycze, które i tak nie zjesz.- Powiedział.

-Jeszcze zobaczymy.- Powiedziałam pod nosem.

-Coś mówiłaś? -Zapytał Lou.

-Nie nic, wydawało Ci się.

W końcu byliśmy w komplecie. Zayn po dobrych 15 minutach był już z nami. Spokojnie zjedliśmy śniadanie i wypiliśmy ciepłą herbatę.

-W takim razie, jakie plany na dzisiaj?- Zapytałam.

Panowała głucha cisza. No to świetnie nie ma jak organizacja. Po chwili odezwał się Harry.

-Może pójdziemy na polankę, która jest niedaleko.- Zaproponował.

-To jest świetny pomysł. Nie mogę się doczekać aż ją zobaczę.

Ogarnęliśmy cały bałagan, jaki zrobili chłopcy. Kiedy wszyscy byli gotowi, ruszyliśmy stronę polanki. Było mi trochę ciężko iść. Z powodu tej nogi chodzenie z pomocą kul na terenie trawiastym jest nie lada wyczynem. Lou, Liam, Harry i Niall nas wyprzedzili. Szłam tylko z Zaynem to właśnie on towarzyszył mi zawsze. Z jednej strony to dobrze, że jesteśmy sami dzięki temu będę mogła z nim na spokojnie porozmawiać i nikt nie będzie nam przeszkadzać.

A z drugiej strony nie mam pojęcia jak zacząć ta rozmowę. Po chwili odważyłam się.

-Zayn..słuchaj, co do wczorajszej sytuacji…..-Zaczęłam, ale w połowie przerwał mi chłopak.

-Przepraszam nie powinien tego robić. Nie wiem, co się stało po prostu tak na mnie działasz, kiedy Cię pierwszy raz zobaczyłem w tym samochodzie coś mnie tchnęło nie mam pojęcia coś się we mnie zmieniło i to chyba na lepsze. Ty mnie zmieniłaś. Jednak wiem, że nic między nami nie będzie, więc obiecuję, że to się nigdy nie powtórzy. – Dokończył swoją wypowiedź.

Panowała miedzy nami cisza nie wiedziałam, co mam powiedzieć na jego wyznanie.

-Nie przepraszaj mnie za to, bo nic złego nie zrobiłeś. Chodzi o to, że za szybko to się dzieje dla mnie. Ty również nie jesteś dla mnie obojętny. Zajmujesz jakby większą część mojego serca. Ale nie jestem gotowa na związek, po prostu ktoś mnie kiedyś skrzywdził i nadal to we mnie tkwi. Proszę Cię abyś mnie zrozumiał i dał mi czas na przemyślenia.- Powiedziałam.

Spojrzałam się w kierunku chłopaka, był jakiś zamyślony i dla niego jak i dla mnie to nie był łatwy temat. Po chwili mulat odpowiedział.

-Rozumiem Cię i szanuję twoją decyzje. Będę czekał na twoją decyzję. Ale chce żebyś wiedziała, że Cię Kocham.- Nie spodziewałam się takiego wyznania, wręcz byłam tak z szokowana, że omal się nie przewróciłam o wystający konar na szczęście chłopak mnie w porę złapał.

-Dziękuje.- Oparłam patrząc się w jego oczy.

-Nie ma sprawy.- Odparł uśmiechając się do mnie.

Resztę drogi rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Jakoś tak zleciał nam czas aż w końcu dotarliśmy na polane. Stałam jak z kamieniała to jest łąka z mojego snu. Wyglądała identycznie. Te same kwiaty. Byłam w totalnym szoku. Przecież ja nigdy tutaj nie byłam to, jakim cudem znałam te miejsce. Obok mnie stanęli pozostali.

-Co tam, aż tak Ci się podoba, że odebrało Ci mowę?- Zapytał Harry.

Pokręciłam głową.

-To nie to, po prostu widziałam tą polane w moim śnie.- Odparłam.

-Taa, no to fajnie.- Powiedział Niall.

-Jest jeden szczegół, ja nigdy tutaj nie byłam.- Odparłam.

Pozostali stali w ciszy. Nie spodziewali się takiego obrotu. Może to tylko zbieg okoliczności.

-Dobra, koniec zamartwiania, przyszliśmy się tu bawić. – Powiedziałam a następnie popchnęłam blondyna, który w wyniku przewrócił się. Zaczęłam się głośno śmiać przez to straciłam równowagę i sama wylądowałam na polanie. Wszyscy się śmialiśmy, tylko Harry był jakiś nie obecny. Nie miałam pojęcia, co się z nim dzieje. Mało się odzywa, jest jakiś dziwny. Straciliśmy rachubę czasu, słońce było już wysoko na niebie. Spojrzałam na zegarek. Było grubo po 14, po chwili rozniósł się odgłos burczenia i to nie tylko u mnie. Wszyscy byliśmy głodni. Postanowiliśmy już wracać do obozu, aby zjeść coś dobrego. Powrotna droga również miło nam zleciała. Niall z Lou opowiadali jakiś kawał, nie mogłam się oponować i wybuchłam niepohamowanym śmiechem. Brzuch już mnie od tego bolał, cały dzień się śmieje. Kiedy byliśmy już na miejscu przygotowaniami zajęli się chłopcy. Obiad był przepyszny, chyba się od tego nie odzwyczaję. Będę ich zapraszać, aby robili mi obiady. Po posiłku każdy nie miał siły na nic. Każdy siedział i nic nie mówił. Przesiedzieliśmy tak do godziny 19. Liam rozpalił ognisko, od którego promieniowało przyjemne ciepło. Nikt nie chciał przerywać tej błogiej ciszy. Spojrzałam się na Harrego wyglądał jakby, z czym się zmagał. Nie mogła tego wytrzymać, chłopak cierpi sam, nie mogę tego tak zostawić.

-Harry, co się dzieje? Od przyjazdu jesteś jakiś nieobecny. Martwię się i jestem pewna, że chłopcy również.- Powiedziałam.

-Nic mi nie jest, wydaje Ci się.- Powiedział cicho.

-Hazza, wiesz o tym, że jeśli masz kłopot to zawsze ci pomożemy jesteśmy twoją rodziną.- Powiedział Liam i wszyscy przytaknęli, że się zgadzają ze słowami Li.

Loczek uśmiechnął się delikatnie. Był to mały delikatny uśmieszek, który był ledwo widoczny, ale ja go zauważyłam.

-Dziękuje Wam, że jesteście ze mną. Po prostu dzisiaj są urodziny mojej siostry. I jakoś nie mogę się z nich cieszyć.- Odparł.

-Ale z tego, co wiem to Gemma ma urodziny w grudniu.- Powiedział Niall.

-Nie mówiłem wam o tym, ale gdzieś na świecie jest moja młodsza siostra.- Powiedział.

Chłopcy jak i ja nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie spodziewaliśmy się takiej informacji.

-Dokładnie 16 lat temu 25 lipca moja siostra została porwana ze szpitala. Do tej pory jej nie odnaleźliśmy. Mamię i Gemmie jest ciężko, a ja specjalnie mówię im, że jestem zbyt zajęty pracą, aby myśleć, co z nią się teraz dzieje. Przepraszam rozklejam się tak przy was. Nie powinniście mnie takiego widzieć.

Chłopak zaczął ocierać łzy. Było mi go tak żal. Powoli podniosłam się z miejsca, na którym siedziałam i podeszłam do chłopaka a następnie mocno go przytuliłam.

-To nie wstyd płakać, prawdziwy mężczyzna jest wtedy, kiedy nie boi się okazać swoich uczyć. Nie minęła chwilka jak pozostali obieli Harrego w tym mnie. Tkwiliśmy tak jakiś czas.

-Dobra, dosyć tym zamętów. Wznoszę toast za moją młodszą siostrę, która gdzieś tam żyje i świętuje swoje urodziny.

Każdy wzniósł toast. Po cichu za siebie zniosłam toast w końcu to również mój dzień. Tak dobrze się domyślacie, to również moje urodziny.

-Wszystkiego Najlepszego Tomi.- Powiedziałam cicho.

Kiedy było już po 23 wszyscy położyli się do namiotów. Nie mogłam zasnąć. Coś mnie dręczyło.

-Zayn idę się przejść, zaraz wrócę. – Powiedziałam.

-Źle się czujesz? Może pójdę z Tobą?- Zaczął się dopytywać.

-Nic mi nie jest. Zaraz wrócę.

-Tylko wróć nie długo.

-Oki.

Wieczorami było troszeczkę chłodniej, zarzuciłam sweterek na plecy i udałam się w kierunku polany, na której byliśmy dzisiaj. Jakoś ciągnęło mnie do mniej. Szłam sobie powoli z daleka zauważyłam, że ktoś tam już siedzi. Kiedy się przybliżyłam zauważyłam, że to Harry. Był zamyślony. Powoli przysiadłam się do niego. W jego ręku zauważyłam moją Nutelle.

-Ładnie to tak podjadać kogoś zapasy? -Zapytałam.

-Przepraszam, już nigdy tego nie zrobię.- Powiedział cicho zajadając się słodkością.- Szczerze również ją lubię.- Uśmiechnął się patrząc w gwiazdy.

-Będę taka dobra, że Ci wybaczę. Zdradzę Ci coś….dzisiaj są również moje urodziny.- Powiedziałam.- Nie odrywając wzroku od nieba.

Chłopak nic nie powiedział, z tego, co się domyślałam był zaskoczony.

-I nic nam nie powiedziałaś? Jak mogłaś normalnie foch for ever. – Powiedział.

-Oj nie obrażaj się, po prostu jestem przyzwyczajona, że urodziny spędzam sama i tak jakoś wyszło.

-Nawet nie mamy dla ciebie prezentu.

-Nic od was nie chce. Ten wyjazd jest ogromny prezentem. Wy jesteście moim prezentem.

-Oj zaraz się rozpłacze, znowu.- Powiedział.- Dlatego że masz urodziny podzielę się z Tobą Nutellą.

-O dziękuje Ci, że dzielisz się Moją Nutellą.

Jedliśmy ja w ciszy. Nikt nie chciał nic mówić.

-Dziękuję za te słowa dzisiaj. To dla mnie dużo znaczy. Ty i chłopcy jesteście jak moje rodzeństwo. I wiem, że zawsze mogę na was liczyć.

-Nie musisz nam dziękować tak zachowuje się rodzina. Zapamiętaj to moje małe Hazziątko.- Powiedziałam.

-Jak….mnie nazwałaś? -Zapytał zaskoczony.

-Co?

-Przed chwilą nazwałaś mnie Hazziątko.

-No i co z tego? -Zapytałam

-Tak mnie nazywała moja siostra. Właśnie na tej polanie. Kiedyś przyjeżdżaliśmy tutaj bardzo często z rodzicami i to właśnie tutaj pierwszy raz tak mnie nazwała. Jakoś poczułem się nostalgicznie. Jakby moja siostra nie zaginęła. Ale ja Ci tu smęcę a nie przyszłaś tu słuchać lamentu starego faceta.

-Oj bez przesady jesteś tylko o rok starszy ode mnie.

-No niech Ci będzie.

Kiedy skończyliśmy zajadać się słodkością, postanowiliśmy wracać do pozostałych, którzy mogli się już powoli martwić. Naprawdę dobrze mi się z nim rozmawiało. Prawie jak rodzony brat, którego zawsze chciałam mieć. Kiedy byliśmy już na miejscu pozostali siedzieli przy przygasającym ognisku.

 -Gdzie wy byliście? Wiecie jak się martwiliśmy.

-Przepraszamy, to się nigdy nie powtórzy.- Powiedzieliśmy równocześnie.

- Mamy nadzieje.

Kierowaliśmy się już do namiotów, kiedy nagle Harry się zatrzymał.

-A wiecie, czego nam nie powiedziała Tomi?- Zapytał.

O nie dostanie mi się jeszcze większy o pierdziel za ukrywanie pewnych informacji.

-Co masz na myśli? -Zapytał Lou.

- To, że ma dzisiaj urodziny.

-Że, co?!!!!!!!- Krzyknęli pozostali.

Loczek tylko się głupkowato uśmiechał. A ja musiała wysłuchać wszystkiego, co mieli zamiar mi powiedzieć.  Jak już wysłuchałam kazania, to zaczęli składać mi życzenia.  Następnie udaliśmy się na spoczynek. Leżąc już w namiocie, nie mogłam zasnąć, ciągle się kręciłam.

-Tomi, proszę ja próbuję zasnąć.- Powiedział zaspanym głosem mulat.

-Przepraszam, ale jakoś nie mogę zasnąć bez dużej poduszki, w którą się wtulam. Wczoraj jakoś zasnęłam nie wiem, jakim cudem, ale dzisiaj jest inaczej.

-To pewnie dla tego, że wczoraj spałaś wtulona we mnie.- Odparł.

Otworzyłam szeroko oczy, chłopak nie mógł tego zauważyć gdyż było za ciemno.

-Jak to wtulona w Ciebie?

-Tak to, byłaś tak zmęczona, że pomyliłaś mnie z poduszką i przytuliłaś się do mnie za nic nie chciałaś mnie puścić, więc tak spaliśmy. – Wytłumaczył.

-Przepraszam pewnie było Ci nie wygodnie.

-Nic się nie stało, nie ma nic, przeciwko jeśli dzięki temu możesz zasnąć to spoko.- Powiedział.

O nie za nic w świecie nie położę się przy nim. Kręciłam się dobre 15 minut. Zaraz się zdenerwuje. Jestem naprawdę zmęczona same zamknięte powieki mnie już bolą. Będę musiała się przełamać. Odwróciłam się w stronę Zayna. Wzięłam głęboki wdech.

-Zayn….śpisz?- Zapytałam.

-Staram się zasnąć od 25 minut, ale nie mogę. Co chciałaś?

-Bo jest taka sprawa….Ja naprawdę jestem zmęczona, ale bez mojej poduszki nie zasnę. Mogę się do Ciebie przytulić? -Zapytałam cicho.

Usłyszałam delikatny śmiech.

-Choć tu, może w końcu oboje zaśniemy.

Przysunęłam się do chłopaka i po chwili byłam już w jego objęciach, nagle poczułam się odprężona. Moje oczy były takie ciężkie. Po niespełna kilku minut zasnęłam.